Van onze Oekraïense gasten is altijd wel wat te melden. Grote zorgen en kleine zorgen, het is maar hoe je het noemt. Er was een flinke verstopping in de afvoer en een grote lekkage. Gelukkig op de gang, maar het is natuurlijk vervelend. Om nog maar niet te spreken van de administratieve rompslomp waar we soms tegenaan lopen met eindeloos bellen en van het kastje naar de muur in ons overgeorganiseerde landje. Er is sprake van ziekte en zorgen, zoals we dat allemaal kennen. En we hebben een nieuwe gast er bij. Een tweede kleindochter van één van onze gasten. Dat betekent weer organiseren en schuiven met bedden, registeren en zo meer.

De oorlog gaat nog lang duren, we hopen dat het jeugdgebouw nog een tijd beschikbaar blijft. Want ondanks dat het alles behalve ideaal is, is het voor onze gasten wel een goed en veilig onderkomen. We zien ook wel wat tegen de winter op. Hoe zal het gaat met de kou? De zomer was comfortabel, maar als het koud wordt, wordt het ook snel klam. Daar kun je met zulke grote ruimtes haast niet tegen stoken. En wat doet dat met de energierekening? De bewoners betalen zelf een belangrijke bijdrage naar draagkracht. We zien wel, en anders laten we het u wel horen!

Als stuurgroep zijn we na anderhalf jaar nog steeds compleet en even betrokken als in het begin. Dat voelt goed. Door de taken te verdelen blijft het voor iedereen behapbaar en een ieder stapt in – of er even uit – naar de mogelijkheden die we hebben. En daarnaast hebben we mensen die beschikbaar zijn voor noodzakelijk vervoer, klussen of hoe dan ook. Tegen de massaliteit van het geweld van de oorlog bieden we een kleine maar wezenlijke tegenstem voor wie op ons pad komen. Als we het samen blijven doen, blijven we een menselijk gezicht bieden in een soms onmenselijke wereld.